تاصبح

                                           تـا صــبـح

و امشب را چه بسیار پدران و مادران و نوعروسان و نو دامادانی که  شب اول هجران عزیزانشان  را بسوگ نشسته‌اند.

چه بسیار کودکان و فرزندانی که شب اول یتیمی خود را تجربه می کنند.

چه بسیار بیماران محتضری که شب آخر زندگی خود را تنفس می‌کنند و ریه‌هایشان مملو از دم و باز دم مرگ است. 

چه بسیار بیمارانی که  در انتظار سلامتی چشم  به فردا دوخته‌اند و ریه‌هایشان مملو از امید است.

چه بسیار نوعروسان و تازه دامادانی که شب زفاف خود را در حجله نشسته‌اند و یا در انتظار صبح جشن عروسی با لبخند و هیجان آرمیده‌اند.

چه بسیار خانواده‌هایی که در سالن بیمارستان از بیمارشان  سلامتی جستجو می کنند.

چه بسیار زندانیانی که در فراق خانواده و آزادی به  فرجام می‌اندیشند.

چه بسیار اعدامیانی که تا صبح به نجوا نشسته‌اند و چشم به معجزه‌ای می‌دوزند تا برسیاهی ترس و اضطرابشان بتابد و آرامشان کند.

چه بسیار مسافرانی که در جاده شب چشم به مقصد و لحظه رسیدن دوخته‌اند و یا در مسافرتند.

چه بسیار پرستاران و مرزبانان و... کارگرانی که شیفتشان را با عشق تحمل می کنند.

چه بسیار عاشقانی که تا صبح نقشه‌ی لحظه وصال را مرور میکنند و بیقرارند.

چه بسیار بزرگان و در گذشتگانی که امشب شب سالمرگشان است و در مقبره‌هایشان خاطرات گذشته را مرور میکنند.

چه بسیار خفتگانی که  خواب مرگشان را میبینند و سراسیمه  بر می‌خیزند.

چه بسیار نابکاران و کوردلانی که نقشه‌ی شومشان را عملی کرده و در التهابند.

چه بسیار مصیبت زدگانی که امشب آرمیده‌اند و قرار است صبح عزایشان بدمد.

چه بسیار متفکرین و کاشفانی که هنوز بیدارند و به بررسی  آخرین نظرات و آزمایشات مشغولند و صبح ناقوس کشفشان دنیا را متحول میکند.

چه بسیار مال باختگان و عمر باختگانی که در اندیشه برون رفت از نابسامانیها و مرارتهای زندگی بیخوابند و در رختخواب می‌غلتند.

چه بسیار خوش بحالانی که تا صبح در خواب ناز آرمیده‌اند و در رویاهاشان پرواز میکنند .

چه بسیار بیخبران و غافلانی که قرار است فردا را نبینند و فرشته مرگ بر بالینشان آواز میخواند.

چه بسیار بی‌خبرانی که صبح فردا  آفتاب بهبودی و سعادت  و بخت برایشان می‌تابد.

 چه بسیار بیدار دلانی که بر سجاده‌ی نیایش و التجا و رجا  تا سپیده دمان با پروردگارشان  نجوا میکنند و برای همه‌ی خفتگان و مسافران طلب خیر دارند...

وچه بسیار نوزادانی که امشب به دنیا چشم می‌دوزند و یا آخرین شبی است که در گرمای درون مادر به سر می برند و صبح آغاز یک زندگی است.

باید امشب زبان قلم را غلاف بگیرم تا ملت را بیخواب نکرده و طوفانی به پا نکرده و حرف در برف کاغذ پارو نکند  و سر سبز بر باد ندهد.

امشب هم ، همچون شبهای دیگر رحم تاریک شب آبستن حوادث جدید است.

حـمیـدرضـا ابـراهـیم زاده - بابلسر1389/1/19

  

  کلیه حقوق برای مؤلف محفوظ است.