دوست

شاید هیچ زیبایی و دلخوشی در این دنیا و آن دنیا به اندازه‌ی داشتن دوست نباشد.

ذات ازلی باریتعالی هم نسبت به دوستان و محبانش ارادت و عشق می‌ورزد.

و این میراثی است که از جانب پروردگار عالمیان به آدمیان ودیعه نهاده شده است.

به پسندم خداوند چون خلا والدین و همسر و فرزند داشت.

برخود جذب دوست را روا گذاشت. و موجودی را پدید آورد و عاشقش شد که او را انسان نامید.

او را اشرف مخلوقات و زینت بخش کائنات پنداشت و زیباترین صورت را برایش ساخت و آسمان و ترازو را برای خوشایندش برافراشت و کتاب عاشقانه‌اش را برای او نگاشت تا دوستی را در حقش تمام و کمال گذاشته باشد.

و سرانجام او را جانشین خود خواند و او را بر همه‌ی فرشتگان و عباد و کائنات برتری داد.

در واقع میل به دوست داشتن در انسان میل و مهر ازلی است. و انسان نمی‌تواند بدون دوست حیات طیبه و زندگی شایسته‌ای داشته باشد. بی‌شک پهنه‌ی دوستی و زوایایش چنان وسیع است که انسان برای تکامل تمایلاتش به همه‌ی این زوایا نیازمند است.

و در روایات داریم هر کس به  پسند و دوست خود در آن دنیا محشور می‌شود. 

اعتبار و منزلت  دوست به اعتماد ما  نسبت به داشته‌ها و بایسته‌هایش منوط گشته است.

دوستی رازی است که جنس و طبقه و سن و نژاد نمی‌شناسد. بلکه طبع و درون را جذب میکند. همانگونه که در قانون فیزیک داریم خلا باعث جذب است. انسان دارای خلاهای فراوان عاطفی و عقلی است و تنها با دوست به عنوان پازل مناسب جذب شده و چیده می‌شود.

انتخاب دوست امری است که به راحتی نمی‌شود بر آن خط و نشان کشید زیرا به همان قانون جذب مرتبط است.

اما می‌شود ذائقه را طوری طراحی کرد که انتخاب بهتر را گزینش کنیم. انتخابی که کمترین آسیب و بهترین عواید را برایمان به ارمغان بیاورد. به طور اهم مجموعه‌ی خوشایندها و نیازهایمان به نسبت صلاحیت‌های قانون مدارانه،  انتخابات اصلح را پدید می‌آورد. بنابراین دوست نیازی است که باید بصورت کامل و سالم برآورده شود.

در مثلها داریم که:

دوست آن دانم که گیرد دست دوست   در پریشان حالی و درماندگی ...(سعدی)

دوستی اعم از تعاون و تعامل نیک است .

و افراط در این دوستی نیز منجربه عشق می‌شود که شیفتگی و دلدادگی نیز از مفاهیم آن است.

تولی و تبری داشتن برای دوست نیز از اهم رفتارهای ما با دوست است. یعنی بخاطرش دوست بداریم و بخاطرش دشمن بداریم. که در فروعات دینی ما شیعیان امری لازم برای دوستی با خدا و انبیا و امامان و اولیا الله است.

در نهایت دوست را می‌توان عزیزترین و نزدیکترین شخص و عامل قلبی و روحی خود تلقی کنیم و برایش جایگاهی ارزشمند در ذهن و قلبمان باز کنیم بالتبع دوست یافتن آسان است اما دوست داشتن و دوست ماندن امری بسیار مهم و گران است. دوست را نمی‌شود به هیچ قیمتی فروخت. بلکه باید با وی تا اوج بیکران افروخت...

چنین است یاد یاران سروش

ندای فراغ یاران بدارند گوش

تو با رفتنت دلم را بردی ای دوست

که دیگر خموشم خموشم خموش

 

            تهران  -  حمیدرضا ابراهیم زاده

  1392/2/24  

کلیه حقوق برای مولف محفوظ است