غم خواری گناه است

در متون و نصوص مقدس ادیان ، انسان از ذوب شدن در دنیا و اموراتش و غم و غصه خوردن برای از دست دادن و به دست آوردن و داشته ها ونداشته هایش نهی شده است.
جوانی عمر و مال و سلامتی و همسر و فرزندان همگی زینت های دنیا هستند و نباید با داشتن و نداشتنش متوهم شویم‌!
در کشا کش زندگی با توهماتی دردناک همراه می شویم ودنیا را آنچنان زاید الوصف دوست می داریم که انگار تا ابد الاباد ماندگاریم که گاه غم وغصه های افراطی ما را از انسان بودن و کرامات و شرافت هایش باز می دارد.
در حالی که آیین های راستین ، ما را از غصه خوردن ها نهی می کند.
و مقطعی بودن گذرگاه این دنیا و حرکت انسان به سوی دگرگونی و بلوغ مستلزم دیدن بسیاری از حوادث دردناک است.
رفتار رسول گرامی ما در برخورد با ماجرای مرگ فرزندش  در توجه است ؛ 
جملاتی که پیغمبر(ص) در سوگ ابراهیم بر زبان آورد مکتب ساز و بلکه تاریخ ساز است و می تواند باعث انقلابی در شیوه اندیشیدن ما در باره موضوع زیستن در این دنیا باشد!
ایشان در دقایق آخر عمر فرزندش هنگامی که  روح از بدن اش در حال جدا شدن بود، در کنار بسترش نشسته بود و در حالی که اشکش به صورتش جاری می‌شد، چنین فرمود: «تدمع العین و یحزن القلب و لانقول الاّ ما یرضی الرّب و انا بک یا ابراهیم لمحزونون»؛
 قلبم اندوهناک و چشمم گریان است و چیزی به جز رضای حق نمی‌گویم، ای ابراهیم! اینک در فراقت شدیداً اندوهناکم.

امیرمؤمنان علی بن ابیطالب(ع) به دستور رسول اکرم(ص)، بدن ابراهیم را غسل داد و کفن کرد، آن گاه گروهی از اصحاب پیامبر(ص)، جنازه ابراهیم را تشییع کرده و در قبرستان بقیع به خاک سپردند.
 آیا خورشید به خاطر مرگ ابراهیم گرفت!؟
در روز وفات ابراهیم آفتاب گرفت، برخی از اصحاب پیغمبر(ص) تصور کردند که آفتاب برای مرگ ابراهیم گرفته است، هنگامی که پیامبراکرم(ص) از ماجرا آگاه شد، بر فراز منبر رفت و مردم را از حقیقت امر آگاه ساخت و فرمود: هان! ای مردم! بدانید آفتاب و ماه نشانه‌های قدرت خدا هستند، آن‌ها بر طبق سنن طبیعی و قوانینی که خدا بر آن‌ها مقرر داشته است، در مسیر خاصی می‌گردند، هرگز برای مرگ کسی و یا تولد کسی نمی‌گیرند، بلکه وظیفه شما در موقع کسوف این است که نماز بگزارید.
این رفتار الگوی انسان ها و گوهر آفرینش ،یک درس بزرگی برای مهندسی عواطف مان است که در چنین شرایطی به جزع و فزع ویاوه سرایی روی نیاوریم. و شکیبایی پیشه کنیم که حضرت حق معمار چنین سرنوشتی برای ما است.
 قران بارها گفته است؛ غمگین مباش. 
 ولا تحزن و لا تک فی ضیق مما یمکرون.
ولا تحزن....
 ولا تحزنوا...
الّا تحزنی و...
حزن اندوه در دل راه مده
 غصه نخور... 
حتی یکبار هم توصیه ننمود و نگفت؛ 
غمگین باش و سوگواری کن.  
آن وقت برخی از انگیزشی سرایان دینی ما برای مردم سوگ و سوگواره های ممتد تجویز می کنند .و مشاغل مرثیه سرایی و مداحی را برای غم آلود کردن مردم به وجود می آورند.
و هر مستمسکی را می آفرینند تا‌ مردم را عزادار کنند.
این حجم از غمناکی و افسردگی ، سلامت روانی رااز جامعه می زداید وامید به زندگی را از جامعه می رباید. 
البته آیه ای هم در سوره  قصص داریم که می فرماید؛ لا تفرح،  ان الله لا یحب الفرحین .۷۶
  که باتوجه به پیش نیازش درباره مال اندوزی قارون و توجه به رفتارها و تعاملات اجتماعی ، و سرخوشی و مستی نکردن است.
 و هرگز بیانگر ایجاب غم خواری هم نیست...
بلکه سفارش بزرگان جامعه به قارون در نحوه زیستن و تعاملات اجتماعی است و سر مستی نکردن است...!
پس از این‌گفتمان خداوند به قارون و همفکرانش یاد آوری فرمود که جوامع و تمدن هایی پیش از این، نیست و نابود شده اند که در حوزه های اقتصادی  واجتماعی  بزرگ و پیشرفته بوده اند...
اما آیه ی دیگری هم در سوره آل عمران از همین جنس داریم که می فرماید؛
فرحین بما آتاهم الله من فضله ویستبشرون بالدین لم یلحقوا بهم  من خلفهم الا خوف علیهم ولا هم یحزنون.
یستبشرون بنعمت من الله وفضل و ان الله لا یضیع اجر المومنین.  آیات ۱۷۰ و ۱۷۱
 که خطاب به ما می فرماید ؛ با مژده شهادت و پاداش ها و داده های خداوندی شادمان باش.  پایکوبی کن !
یکی از خطرناک ترین وحرام ترین خوردنی های این دنیا غم وغصه است.
که علاوه بر زیر سوال گذاشتن ونادیده گرفتن  مهربانی و توانمندی و دلسوزی و اراده و حکمت های خداوند، وجود نازنین ذات اقدس ربوبی، را نیز نفی می کند.
در حالی که پروردگار ما مهندس زندگی ما در این دنیا و دنیای دیگر است و ما باید در کشاکش زندگی بردبار و واقعیت نگر باشیم .و همواره پذیرای اراده و امر ربانی بمانیم و به خداوند و برنامه ریزی هایش اعتماد کنیم و به رحمت و حکمت های او امیدوار باشیم تا از این مسیر به سلامت بگذریم و بلوغ و تکامل خود را شاهد باشیم.

والی الله المصیر
حمیدرضا ابراهیم زاده 
۱۶ شهریور ۱۳۹۴

تمامی حقوق مربوط به این اثر درانحصار مولف محفوظ می باشد