بزارکه من برای تو گم بشم
مثل یه جرعه می توی خم بشم
بزار که بگذرم ازین سختیا
برات پراز حس تلاطم بشم
بزار برات بمونه خاطره هام
مثل گلی برات تجسم بشم
بزارکه یادمن برات خوش بشه
نه من برات قاطی مردم بشم
بزارکه بارون نگام بباره
روی لبات حس تبسم بشم
تو آینه منونگاه باچشمات
توی نگات محو ترنم بشم
حمیدرضاابراهیم زاده
7 اردیبهشت1395
تمامی حقوق مربوط به این اثر در انحصار شاعر محفوظ است
نور جان در ظلمت آباد بدن گم کرده‌ام
آه ازین یوسف که من در پیرهن گم‌کرده‌ام
وحدت از یاد دویی اندوه کثرت می‌کند
در وطن ز اندیشهٔ غربت وطن گم کرده‌ام
چون نم اشکی که از مژگان فرو ریزد به خاک
خویش را در نقش پای خویشتن گم کرده‌ام
از زبان دیگران درد دلم باید شنید
کز ضعیفها چو نی راه سخن گم کرده‌ام
موج دریا در کنارم از تک و پویم مپرس
آنچه من گم کرده‌ام نایافتن گم کرده‌ام
گر عدم حایل نباشد زندگی موهوم نیست
عالمی را در خیال آن دهن گم کرده‌ام
تا کجا یارب نوی دوزد گریبان مرا
چون گل اینجا یک جهان دلق کهن گم کرده‌ام
عمرها شد همچو نال خامه میپیچم به خوابش
پیکر چون رشته‌ای در پیرهن گم کرده‌ام
شوخی پرواز من رنگ بهار نازکیست
چون پر طاووس خود را در چمن گم کرده‌ام
چون نفس از مدعای جست و جو آگه نی‌ام
اینقدر دانم که چیزی هست و من گم کرده‌ام
هیچ جا بیدل سراغ رنگهای رفته نیست
صد نگه چون شمع در هر انجمن گم کرده‌ام
