ستیز با جامعه و‌گریز از جامعه شناسی
حرکت در مسیر اختناق و انزوا و جامعه ستیزی های هدفمند و عدم مشارکت های سیاسی و اجتماعی و خیرات اجتماعی باعث تضعیف توسعه و جامعه پذیری و حتی عدم روی آوری به اصلاح و بروز مهندسی معکوس برای مبارزه با سیستم های موجود می گردد.
از سویی دیگر تضعیف جامعه مداری باعث عدم روی آوردن به مطالعات علوم اجتماعی نیز می گردد.
اقدام همگانی به فردگرایی و تک رویی و سرخود رفتار کردن ونهایتا قانون ستیزی باعث بی توجهی به جامعه شناسی و استعدادها و توانمندی های جامعه شناسان می گردد.
زیرا علوم اجتماعی با توجه به داشته ها وتوانمندی هایش می تواند جامعه را از ستیزه و انزوا بازدارد و دید کافی را به مهندسان توسعه و فرهنگ ببخشد تا جامعه را به شایستگی و سلامت و پویایی و انسجام رهنمون سازد.
اما دلالان بیماری های اجتماعی و یاانزوای همگانی از جامعه شناسان انقلابی متنفر هستند. و جامعه سرطان زده و بیمار گرایشی به بهبود وپذیرش درمان و اصلاحات و برون رفت از توهمات ندارد.
ادوار بلند مدت اختناق .
تاریخ پر فراز ونشیب و ملو از تنش ،از عصر باستان و دیکتاتوری های کهن شاهنشاهی و خلفایی و صفویه و شاهی و... مردم را ترسو و ریا کار بار آورده است.
تاریخ رفتار مردم گویای این حقیقت است که بخشی از مردم‌ما آلوده به بیماری خطرناک توهم شده اند!
مردمی که می خواهند خودنمایی وجاه طلبی کنند، و درچنته خود اراده ای برای حقیقت یابی و واقع گرایی ندارند.
با داشتن داشته های اقلیمی و سرمایه های کهن فرهنگی واجتماعی و اقتصادی، تلاش موثرشان را برای سر لیست شدن در قله های افتخار انجام نمی دهند، و بی خود وبی جهت به دنبال بهانه جویی و عیب تراشی های مزمن وقت خود را به هدر می دهند.
و گاه بی خود وبی جهت کارشناسی های شاذ ازخود بروز می دهند!
بی خود وبی جهت به خود توهم تزریق می کنند.
جملاتی که می توند مملو از اعتماد به نفس والقای حرکت و دگرگونی باشد در واقع در قالب توهم ظاهر می شود.
گاه با جملات کودکانه ای مواجه می شویم؛
مازیبا ترینیم
ما باهوش ترینیم
ماتوانمندترینیم
ما بهترین وسرترینیم
ما متدین ترینیم
مامهربان ترینیم و... که در حقیقت همان عُجب وآفت حرکت و پیروزی وآفت پذیرش نقد وانتقاد واصلاح است
انزوا و ریا کاری با ملغمه ژرف جاه طلبی، باعث بی رحمی های گسترده و بنیادین می شود و مردم را بی تفاوت و تماشاچی بار خواهد آورد.
وقتی بی رحمی های این گروه از مردم و نا کارآمدی هایشان را می بینیم نه تنها ترسو شده اند بلکه بیشتر شبیه بیمارانی هستند که از ترس و وحشت کارهای ناشایست و بی رحمی های احمقانه از خود بروز می دهند و خود را در چرخه دست ساز خویش گرفتار می کنند.
که در آن اقدام به فریب
اقدام به آسیب و تهدید
اقدام به ریا کاری
اقدام به دروغ
اقدام به فرار و... محرز تر است.
ستیز با جامعه و گریز از مشارکت ها و ستیز با تعاملات اجتماعی و نگاه های درمانگرانه جامعه شناسان باعث رسوب عمیق اثر و سخت پذیری های آسیب زا می شود.
از این رو مطالعات اجتماعی و آموزش های همگانی پایدار برای جامعه پذیری و دقت در رفتارشناسی اجتماعی به ما امکان می دهد تا بتوانیم بر آسیب ها وچرایی آن هوشیار باشیم و راه‌های برون رفت از آسیب ها را دریافته و به سمت پویش و بلوغ و یا توسعه حرکت کنیم.
والی الله المصیر
حمیدرضا ابراهیم زاده
اول مهر ۱۴۰۴
تمامی حقوق مربوط به این اثر درانحصار مولف‌محفوظ می باشد
