ترک ترک

گاه مراتب عرفانی و مدارج معرفتی هم باعث حجاب می‌شود . و باید آن را ترک کرد. 

                         تـرک دنیـا، تـرک عقـبـی، تـرکِ تـرک.

غالب عرفائی که از شیدائی و جنون خود دم می‌زنند منظورشان گذراز دایره ی ترکِ ترک است و باید دیوانه وارمطاع بودن و دوست داشتن و ذوب شدن را جایگزین وقت گذرانی در مراقبه کرد...

رعایت فروعات و نماز و روزه و مراقبه هدف نیست بلکه مسیر و ابزار حرکت است. اما گاهی بعضی ها در مراقبه ذوب می شوند و از هر حرکتی می ترسند و شجاعتی برای تحرک به مسیر تکامل و تحول ندارند.

و مراقبات و عباداتشان برایشان بت می شود. این نوع درجا زدن خواست خدا نیست. بلکه حرکت و تحول به سمت نور و صعود به سمت اعلی مورد توجه ذات اقدس ربوبی است.

حفظ لوازم شریعت نباید مسافر را از رسیدن به طریقت وحقیقت باز دارد.

و ممکن است خود تقید به عبادات هم باعث حجاب شود.

فرق عابد با عارف اینست که عابد به سپاسگذاری و مناجات دل خوش دارد اما عارف از این مرحله پای را فراتر می گذارد و به لقا رب و قرب ذات حق دل خوش می دارد.

  حضرات متصفوفه وعرفا می فرمایند:

شریعت: احکام شرعی است مادامی که شخص در مقام ظاهر در مرتبه‌ی تفرقه و کثرت است و به وحدت نرسیده است باید ملتزم همه  واجبات شرعی باشد. و وقتی که بمرتبه وحدت رسید و غرق در توحید شد عمل به شریعت چندان دستگیره‌ای  برای بقایش محسوب نیست.

اما لازم است به شریعت تا حد اعلایش احترام بگذارد. و همچنین ظواهر همواره در خود اسرار و رموزی خاص را پنهان کرده‌اند که بی تردید تمسک به مقام ظاهر نیز برای اهل باطن فیوضاتی را در بر دارد.

آنچه که مارا به تکریم آن بیشتر مشعوف می دارد اعمال  خود نبی اکرم است برای پاسداشت و حفظ ظاهر شریعت.

             ولی تا با خودی زنهار زنهار    عبادات شریعت را نگهدار.

چون  مسیر شریعت و طریقت و حقیقت  در پی هم است و راه ها را باید بهم وصل کنند.

نمی توان از عبارات سنگین فلسفی هزینه کرد و برای همین است حافظ و خیام ابیاتی دارند که انسان گمان می برد آنها پیاله نوشان و باده گساران لایعقلی بیش نبودند.

بلکه با کمک استعارات و کنایات و ایهام از اعماق عرفانشان واژه را تسهیل می کردند.

طریقت: تلاش برای رسیدن به کمالات(سیر وسلوک ) به استمداد شریعت و راهنمایان طریق(مربی ومرشد وشیخ وپیرو...) رسیدن به مقام جمع المجمع و مشاهده و مکاشفه فانی در حق، و پس از اینکه سالک به حقیقت رسید تکالیف ظاهر از او ساقط است.

«وَأَن لَّوِ اسْتَقَامُوا عَلَى الطَّرِیقَةِ لَأَسْقَیْنَاهُم مَّاءً غَدَقًا ﴿الجن: ١٦﴾»

و اگر [انس و جن] بر طریقه حق پایداری کنند حتماً آنان را از آب فراوانی سیراب خواهیم کرد

مولانای رومی  می‌فرماید: «لو ظهرت الحقایق بطلت الشرایع»  

اگر حقایق بر شما آشکار شد شرایع ابطال می گردد.

حافظ می فرماید: 

تکیه بر تقوی و دانش در طریقت کافریست    راهرو گرصد هنر دارد توکل بایدش.

سقوط تکالیف شرعیه از محدوده‌ی درک و فهم عقل خارج است و کشف شهود باید همراه با مرشدی راه‌دان و کامل  باشد

مولانا فرمود:

مرحله بی همرهی خضر مکن                  ظلمات است بترس از خطر گمراهی

هیچـکس بی اوستا چیزی نشـــــــــــــد           هیـچآهن خنجر تیزی نشــــــــــــــد

اما آثار ظاهری اعمال عبادی همان طوری که یاد شد خود اسباب وصول به مراتب شهودی است. و سقوط تکالیف برای کاملین به این  مفهوم است که تکالیف مقدمه‌ی کشف شهود بود و این مرحله بظاهر مبدل می شود ولی عملا نقض نمی گردد.

بقول مولانا :   چون که صد آمد نود هم پیش ماست      نام احمد نام جمله انبیاست.

همواره شهد  شیرین نماز و روزه و حج و جهاد و... و عمل به شریعت و فروعات دین، انسان عاقل و عاشق را به دوستی با خود ترغیب می کند تا به واسطه ی این وسایل خود را به مقام قرب ذات اقدس ربوبی برساند.

وَاسْتَعِینُوا بِالصَّبْرِ وَالصَّلَاةِ وَإِنَّهَا لَکَبِیرَةٌ إِلَّا عَلَى الْخَاشِعِینَ ﴿البقرة: ٤٥﴾

از صبر و نماز [برای حل مشکلات خود و پاک ماندن از آلودگی ها و رسیدن به رحمت حق] کمک بخواهید و بی تردید این کار جز بر کسانی که در برابر حق قلبی فروتن دارند دشوار و گران است.

بنا براین: عارف آن است که سر قله ی  حقیقت و طریقت و شریعت حرکت کند و تا سر حد فنا از آن دست نکشد..

                

                                                   کاشان- حمیدرضا ابراهیم زاده

                                                                                               78/5/11          

                                                             تصحیح و بازبینی  29بهمن1391