ترس

 

 

ترس

 

ترس ازدست دادن تلخ ترین ترس بشر محسوب می شود.

ترسی که می تواند موجب تنهایی وناکامی وغربت وسکوت وبهت وحتی خودکشی شود.

ترس ازدست دادن  یکی ازبزرگترین عوامل دروغگویی است .

ازدست دادن   آبرو. سلامتی ودلخوشی.

آدمها برای نگهداشتن دلخوشی هایشان حتی از پای آبرو وسلامتی خود فراتر می گذرند.

سوگنامه های حزین ادبا وسوز وگدازهای عاشقانه ی عرفا یکی از مهمترین منابع وعواقب این تاثیرات شگرف است.

نمی شود کسی را در حین ترسیدن دعوت به بردباری وسکوت کرد.

بلکه باید به او پناه واعتماد وامنیت وآرامش داد....

اگرچه :

یاد خدا بزرگترین پناه وآرامش دهنده ی قلب هاست

خدایی که بزرگتر است.ومظهر همه قدرت ها واراده های بزرگ است.

واگر باور الله اکبر درقلبمان جوانه زند قطعا امنیت وطمانینه بر وجودمان مستولی خواهد بود

 

خدایی که ولی وسرپرست و وکیل اهل باور است

قطعا در مقابل هول و واهمه ها پشتیبان پناهجویان خواهد بود.

اصولا ترسیدن درنهاد وغریزه ی بشر تعبیه شده است تا ناخودگاه به باورهای اصیل راغب گردند

لیکن ترسیدن برای ازدست دادن درمحضر خدایی که قادرترین مقتدراست چندان معقول به نظر نمی رسد. و غالبا کفرآور است.

کسی که وجود خدا را دربرابر ترسهایش  بزرگتر نبیند به خدا وند بد گمان است و بدگمانی به خدای بزرگ کفرآور است.

مانند ترس کودکی که در آغوش پدر باشد و ازگذرکردن  بر روی  پل بهراسد.و آن ترسی بیهوده است

اما: ترس مقدس ومحترمی نیز وجود دارد که منجر به  وجد وتوفیق می شود. و آن؛

ترسی است که از باور به قهر و بزرگی و استیلای خدا سرچشمه می گیرد.

هنگامی که خشیت و باور به قهاریت خدا وقدرت واراده ی او باشد ترسی بی نهایت ارزشمند است ...

 

ولا حول ولا قوه الا بالله العلی العظیم

حسبنا الله نعم الوکیل نعم المولی ونعم النصیر

 

حمیدرضا ابراهیم زاده

13شهریور 1393