سپرده
سپرده
واژه ی واگذاری ، ازدست دادن یا به دیگران سپردن اغلب تلخ است!
- جان سپردن
- ازدست دادن مال و املاک و...
- ازدست دادن سلامتی و جوانی
- از دست دادن اعتبار و آبرو
- از دست دادن حال
- از دست دادن دلخوشی ها، والدین، همسر و فرزند، برادر وخواهر ، دوست ومعشوق
- از دست دادن سمت و پست و میز و مکنت ومقام
- از دست دادن شغل و امتیاز و هویت شغلی و...
همه ی این سپردنی ها تلخ و بغایت ناگوار هستند.
اما یک سپردنی هم وجود دارد که خیلی لذیذ است ، آن هم دلسپردن است به کسی که خیلی دوستش داریم.
عاشق شدن، خیلی لذت بخش است. خیلی زیاد تراز آنچه که زرد و نزارمان کند لذتش را می بریم.
دلسپردن به کسی که چشم بازمی کنیم و می بندیم چهره اش یادمان می آید.
تا زنگ می خورد دلمان می خواهد او باشد و منتظر اومی شویم.
نامه ای می رسد از ره ، دلمان می خواهد خبری از او باشد .
تا آلارم هشدارموبایل می بینیم او را می خواهیم.
لذت انتظار برای دیدن دلخوشی.
برای خبری از عشق شنیدن...
عشقی که فقط برای توست و برای همه معمولی و عادی.
اما برای تو شگفت انگیز و جذاب و منحصر بفرد است.
عشق همین است دلت نمی خواهد گرفتارش شوی.
بیهوده و هرهری و لاابالی گری می دانی اش. اما وقتی تیرش به دلت خورد رسوایت می کند.
انبار داشته ها و اندیشه هایت را به آتش می کشاند.
این است باختن خوب.!
لذیذ ترین باختن همین است.
به خدا سپردن نیز امید داشتن به امانت داری حضرت رب است که مسافر و دلخوشی و اموال و آبرویمان را از گزند پدیده ها به خدا امانت می دهیم تا او امانت مان را پس دهد...!!!
عشق و خدا هر دو امانتدارند...
روز را به شب می سپارم تا که سحر طلوع صبح را به من نتیجه دهد...
پس مرگ و گسستنی در کار نیست.!
انگار همه چیز نو می شود و از بدویت به در می آید و بالغ و دوار می شود!
کسی نمی میرد! وعشقی خیانت نمی کند!
هرکه را دراین دار دنی از دست می دهیم درحقیقت او را به بخاک می سپاریم تا نهالش میوه ای بالنده دهد.
به خدا می سپاریم همه ی آنچه را که داریم و ازما سلب می شود.
هیچ چیزی برای ما نیست!
این است که حضرت یزدان گفت: من مال تو، تو مال من...!.
اگربرای من شوی من هم مال تو خواهم بود!
ساده است و بی آرایش و بی آلایش.
گاه مال کسی شدن راحت است وحتی مال خود کردن هم گاه راحت است.
اما نگه داشتن و دوام آوردن و بودن و شدن خیلی دشوار است.
می توانی تمام وکمال مال خدا شوی؟!
مردمی که هیچ چیز را مال خدا نمی دانند می خواهند چگونه باشند؟
این بیمار دلان در توهم عمیق دارایی و دانایی وخود شیفتگی و خود بزرگ بینی همه چیزشان را باخته اند!
عقل وهوش وخرد و تاب و توانشان را باخته اند.
چه بدست آورده اند؟
هیچ.! جز نداری و بیماری وناامیدی !
فرمود: خواهی که تو را از سودایی باخبر کنم که تجارتی بسیار سودمند باشد؟
والی الله المصیر
حمیدرضا ابراهیم زاده
تهران19/9/1398
*تمامی حقوق مربوط به این اثر درانحصارمولف محفوظ می باشد
کمترین تصویری از یک زندگانی:
آب،
نان،
آواز،
ور فزون تر خواهی از آن،
گاهگه، پرواز
آنچنان بر ما به نان و آب، اینجا تنگ سالی شد
که کسی به فکر آوازی نخواهد بود
وقتی آوازی نباشد،
شوق پروازی نخواهد بود...
دکتر شفیعی کدکنی