به یاد بانوی باران استاد قمشه ای
اوست جاودانه تا ابد
امام پارسایان فرمود:
من علمنی حرفا فقد صیرنی عبدا
غلام آنم که آب دانش به حلقم نوشاند
با خبر شدم استاد عزیزم سرکار خانم مهدیه ی الهی قمشه ای دار فانی را وداع گفته اند.
این
ضایعه اسف بار را خدمت خانواده بزرگوارشان وهمه شاگران وعلاقمندان مکتب
قمشه ای تسلیت عرض می نمایم واز ذات باری تعالی علو درجا ت وشادی روح آن
بانوی مکرم را دارم
حتما
همشاگردی های عزیزم یادشان هست که:
سالهای 1376-78 بانوی ما در جلسه تدریس، مبحث فتانت مرگ را از منظر ادبیات مولانا وسعدی وحافظ و نصوص ومتون دینی ،جلساتی ممتد را دراین مقوله تدریس فرمودند
ایشان موضوع مرگ را برای بشر ابتلا و پلی برای رسیدن به تکامل تشریح کردند که درگذر ازاین پل مسافر دنیا با بال قدسی وروح خشنود به آغوش مهر آفرین برمی گردد
شادروان حضرت سرکار استاد مهدیه خانم الهی قمشه ای
فرزند مجتهد عالیمقام وفیلسوف اندیشمند آیت الله علامه میرزا مهدی قمشه ای و خانم طیبه تربتی الهی در سال 1316 درتهران متولد شد ودر نزد والدینش علوم قرآن وادبیات را بصورت هدفمند ومدون به فرجام رسانید
ایشان یکی از معدود شاگردان ومحققان عرفانی مکتب مرحوم پدرشان هستد که در مثنوی شناسی حضرت مولانا و تطبیق آن با قرآن کریم به تبحری ژرف نائل آمد
از دیگر اساتید ایشان علامه محمد تقی جعفری . استاد جلال الدین همایی. استاد شفق . استاد دکتر حسین آقا و اقا مرتضی قمشه ای وصدرالدین محلاتی هستند.
تا
آنجایی که به یا داد دارم دردامن پر مهر خود شاگردان بسیاری را
تربیت کردند که بر منهج فکری ایشان قائم وبر مسیر ایشان مداوم هستند
از
آثار ایشان می توان به اشعار ومجموعه ی یادداشت ها وسخنرانی ها ومحاورات و
جلسات ایشان اشاره کرد بااینحال مشهورترین آثارمنتشره از ناحیه ی ایشان :
- بهار عشق: منتخب اشعار، نشر: خط زرین (۱۳۸۷).
- معبد عشق، مجموعه اشعار، نشر: علم (۱۳۸۲).
- کربلا وادی عشق، سروده: مهدی الهی قمشهای، بازسرایی: مهدیه الهی قمشهای، نشر: فاران (۱۳۸۸).
- خاطرات من با پدرم
روحش شاد ویادشان گرامی باد
حمیدرضاابراهیم زاده
19 تیرماه 1395
* تمامی حقوق مربوط به این اثر درانحصار مولف محفوظ است.
- ۹۵/۰۴/۱۹
فضای عالم هستی پر از ترانه نبود
سکوت بود و خداوند گار و خلوت خویش
ز شور عشق نشانی در آن زمانه نبود
مقام حسن به حا بود و دلبری می کرد
ولی چه سود که آینه در میانه نبود
برای جلوه آن چهره آفریده شدی
برای خلق تو زین خوبتر بهانه نبود
تو آفریده شدی ای زن ، ای تبلور عشق